Fit lijkt tegenwoordig wel hét buzzwoord. Fit zijn is een veel gedane goed voornemen voor het nieuwe jaar, misschien wel het meest genomen ‘ná-de-vakantie-besluit’ en het staat waarschijnlijk in de top tien van menig bucketlist. Vaak in combinatie met afvallen. Maar, betekent fit zijn wel voor iedereen hetzelfde? Wanneer ben jij fit? Wanneer je een bokstraining niet langer ‘overleeft’, maar beleeft? Wanneer je een marathon kunt hardlopen? Of wanneer fysieke klachten verdwijnen door krachttraining?
Relativeren
Voor mij was fit zijn altijd de normaalste zaak van de wereld. Moeiteloos. Met plezier. Ik voetbalde tot mijn 25ste met hartenlust, verruilde dat in de jaren erna voor de sportschool en was nooit vies van een extra rondje hardlopen. Tot doomsday in 2010. De voorbode kwam al eerder dat jaar. Maar de gezondheidszorg staat voor niets, zo nu en dan. Niet kunnen lopen met het linkerbeen zou een gevolg van mijn rugklachten zijn. De beste arts had het flink mis. In september 2010 kwam dus wel het gevolg van dat niet luisteren. Het niet luisteren naar de signalen die de TIA eerder afgaf. Daar kwam de klap: een beroerte. Een flinke. De MRI liet blijvend hersenletsel zien. Echter, wat dat in de praktijk betekent, kunnen ze maar barmoeilijk voorspellen. Dus is het stompzinnige motto voor de maatschappij: als je aan de buitenkant niets ziet, dan gaat het goed. Maar dat ging het niet. Verre van. Relativeren kreeg plots een hele andere betekenis.
Krijgsgevangene
Alles wat eerst zo normaal leek, was immens indrukwekkend. Tijden voelde ik me als een gefolterde krijgsgevangene. De geluiden, de lichten, de bewegingen, de patronen, de schaduwen. Ik leek ze niet meer normaal te kunnen verwerken. Het kwam binnen. Hard. En dan is focus en concentratie een lastig gegeven. Ik kluisterde aan huis. Alles was teveel. De ‘moetjes’ volbracht ik in een overlevingsmodus en de rest viel gewoon van de wagen. Ik veranderde van een 35-jarige vrouw die zich 20 jaar oud voelde, naar één die zich mentaal en fysiek 80 jaar voelde. Gek toch, want vandaag de dag ben ik 45 jaar en voel ik me 28. Met datzelfde hersenletsel.
Geef nooit op
Ik heb heel wat trajecten gevolgd om met de prikkels en de gevolgen van overprikkeling om te kunnen gaan. Die zijn niet zuinig. Ik heb leren balanceren. Daar waar menig vrouw calorieën telt, tel ik prikkels. Afspraken, werk, sociale activiteiten, sport. Mijn planning is een hele andere puzzel dan die van de gemiddelde mens. Maar uiteindelijk kreeg ik mijn gerelativeerde plannen voor elkaar; moeder worden, fulltime werken, vanuit huis weliswaar, en een nieuw bedrijf starten. Natuurlijk liggen niet alleen de cognitieve trainingen ten grondslag van dit persoonlijke succes. Sport bleek daar een hele grote rol in te spelen. Het trainen bij The Gym gaf me mijn coördinatie terug, mijn zelfvertrouwen. Want geloof me, vertrouwen op een lichaam dat uiteindelijk in 2014 nog een derde klapper kreeg, is niet eenvoudig. Maar de status quo accepteren bleek nog moeilijker voor me.
FIT: For Inner Truth
Toen ik twee jaar geleden geïntroduceerd werd bij The Gym kon ik niet eens met twee benen tegelijk over een opgerolde handdoek springen. Mijn coördinatie links is verstoort, met als gevolg dat ik mijn spieren verkeerd gebruik. Mijn balans was drama. “Daar kunnen we wel wat mee!, riep René Diks enthousiast. Het was echter nog geen trainer gelukt me blessurevrij te laten trainen over een langer termijn. Ik maakte een sceptisch begin, maar ben nog altijd verbaasd over de sprongen die ik heb gemaakt, tien jaar na doomsday. Met Romy vierde ik anderhalf jaar geleden mijn eerste succes: met twee benen tegelijkertijd op een step springen. Remon bleek tijdens krachttrainingen mijn gekke hoofd ontcijferd te hebben en vertelt me letterlijk welke spier ik moet loslaten of aanspannen. Dat niveau dus. Maar het verloste me van die eeuwige pijn in dat hele lichaam, waar vooral mijn nek en rug de boosdoeners waren. Nu zijn ze sterker dan ooit en voel ik voor het eerst in tien jaar weer vertrouwen in mijn lichaam.
Ik ben er nog niet. En laten we wel zijn, jij ook niet. Want fit zijn is geen toestand, maar een mindset voor de rest van je leven.
Deze column werd gepubliceerd in De Fitkrant – The GYM APELDOORN